Bertien van Oppen werd geboren in Berg aan de Maas op 30 januari 1970. Haar eerste gitaar kreeg ze toen ze elf jaar oud was. Nadat ze wat geëxperimenteerd had met de gitaar en klanken die het voortbracht, kocht haar moeder een lesboek. Bertien verslond lesboek na lesboek en leerde hierdoor spelenderwijs noten lezen. Snaar voor snaar en zo klonken de eerste melodieën. Toen ze naar de middelbare school ging, kocht ze van haar spaargeld een "volwassen" gitaar. Ze ging gitaarlessen volgen bij een gitaarleraar in het dorp. Muziek en humor bleken haar overlevingsstrategie. Want als kind was Bertien een buitenbeentje. Ze kon niet echt met andere kinderen mee. Ze had moeite met rennen en spelen, was vaak ziek en miste hierdoor te veel lessen op school. Bezoeken naar de huisarts leverde niets anders op dan nog meer frustratie. Ze had geen conditie, werd gezegd. Ze was al zo snel moe en nu moest ze ook nog gaan sporten. Ze vond het vreselijk. Want als ze vanuit de basisschool naar huis was gelopen, zag ze al zwart voor haar ogen. Berg op lopen ging heel moeizaam en ze moest altijd even pauzeren halverwege van school naar huis. Thuis begrepen ze niet wat er met haar aan de hand was. Op school werd ze gepest omdat ze niet mee kon rennen en spelen met de andere kinderen tijdens de gymnastiekles. Ze werd achtervolgd door spreekkoren met liederen waar ze niet blij van werd. Vaak werd ze bedreigd, “ als het vier is dan rammelen we jou af’, dat zeiden kinderen begin jaren tachtig als ze je een pak slaag wilden geven na school. Het maakte Bertien heel angstig en onzeker. De gitaar bracht haar troost. Op de middelbare school in Geleen ging het gepest verder. De leraren begrepen haar ook niet en ze kreeg zelfs een uitbrander van de Nederlandsleraar toen ze niet goed mee kon fietsen tijdens een uitstap met de Nederlandsklas naar de bibliotheek in Geleen. Dit in het bijzijn van de hele klas. Ze diende haar beklag in bij de directeur, maar die deed hier helemaal niets mee. De gymnastiekleraar nam haar ook niet serieus en zette haar voor schut tijdens de eerste gymnastiekles in de brugklas. Ze kregen de coopertest, twaalf minuten rennen. Dat kon ze niet en hij maakte de opmerking,”met jouw figuur moet je dit makkelijk kunnen bijbenen". Ze kreeg opeens ook nog nare krampen tijdens inspanning. Eerst was het alleen maar krachtverlies wat ze ervoer, ook al kon ze dit niet zo onder woorden brengen. Op haar vijftiende kreeg ze eens zo een hevige kramp in haar onderarm, dat ze een scheurtje eraan over hield in de groeischijf van haar pols. Verder onderzoek hoe dit kon bleef uit. Bertien zat in een wereld waarin het voelde dat iedereen tegen haar was. Om de klasgenoten aan haar zijde te krijgen ging ze de leraren op een komische wijze aanpakken. Door rare fratsen uit te halen in de les waardoor ze de klas langzaam probeerde voor zich te winnen. De pestkoppen raakte ze kwijt toen de jongens van de Lindenheuvel hoorden dat haar vader ook van de Lindenheuvel afkomstig was. Die hebben met de jongens vanuit het dorp afgerekend. Op haar achttiende ging Bertien uit huis. Ze ging samenwonen met haar toenmalige vriend. Daardoor veranderde ze van huisarts. Doordat ze steeds te veel van haar lichaam vergde was ze opeens ingestort. Ze was zo ziek dat ze school niet meer kon volgen. De huisarts ontdekte dat een bepaalde stof het CK in haar bloed veel te hoog was. Het CK is het afvalproduct van de spiercellen, wanneer je een te hoge spierafbraak hebt, stijgt het CK. Onderzoeken volgden. Uiteindelijk kreeg ze in het Radboud in Nijmegen de diagnose, de ziekte van McArdle. Opeens vielen alle puzzelstukjes in elkaar. Ze begon al voor haar diagnose met schrijven van liedjes. En bleef dat voortzetten na haar diagnose. Op haar tweeëntwintigste betrad ze voor de eerste keer het podium in Geleen in de Reünie, op exact dezelfde locatie als waar haar vader en moeder elkaar hadden leren kennen. In 1994 trouwde ze met de vader van haar kinderen. Haar eerste kindje Daniel stierf één dag voor de geboorte. Een hevige tijd volgde. Maar Daniel is tot op de dag van vandaag nog altijd bij haar en vormt als het ware de brug tussen twee werelden. Daniel kreeg nog een zus en twee broers. Het huwelijk liep stuk. Door een scheef en laag zelfbeeld trok Bertien de verkeerde partners naar haar toe. De tweede man, een andere man, dezelfde situatie, of eigenlijk nog erger. Er was maar één manier om dit te stoppen, echtscheiding. Dit alles liet ook sporen achter op de kinderen, tot groot verdriet van Bertien. Ze verwerkte dit verdriet door het schrijven van muziek. Doordat het tweede huwelijk zo slecht verliep, ging Bertien fysiek heel erg achteruit. Op haar veertigste was ze afhankelijk van een scootmobiel. Na de echtscheiding heeft ze haar conditie weer zo weten op te bouwen dat ze weer wandelingen kon maken door de natuur. Nu wandelt ze nog steeds heel graag door de natuur. Met haar gitaar op haar rug wandelend langs de Geul, door de heuvels en de bossen. Daar werkt ze het liefst, lekker rustig omgeven met alles wat leeft, aan haar muziek. Muziek, natuur, humor en de liefde voor haar katten en kinderen houden haar overeind. Nu is er nog meer liefde bij gekomen met de komst van haar huidige levenspartner, Roger. Die haar rots in de branding is en haar elke stap volgt in de muziek. Hij kwam bij haar op het pad toen ze het zingen helemaal had opgegeven, omdat Bertien in diepe rouw was om haar overleden partner. De eerste partner die haar ooit met respect behandeld had, haar had laten zien dat er ook mannen zijn die anders zijn. Mannen die je als volwaardige vrouw zien. Aan zijn ziekbed schreef Bertien "Allein mer Leefde”, op de dag dat duidelijk werd dat hij niet meer lang zou leven. Ze zong iedere dag aan zijn bed, en schreef het lied, “ Een tuin vol Blome” ,aan zijn bed. Ze had hem beloofd om deze twee liedjes op zijn begrafenis ceremonie te zingen. Die belofte heeft ze ook gehouden. Op het moment dat de vloer onder haar voeten leek te verdwijnen, kwam Roger op haar pad. Ze pakte het zingen weer op. En bleef ook in het dialect zingen, terwijl ze voorheen alleen hoofdzakelijk in het Engels zong. Nu gaan Bertien en Roger samen een fijne tijd tegemoet. Met vooral veel zingen, muziek maken, maar vooral ook muziek schrijven, wat nog steeds Bertiens allergrootste passie is.