6 juni het, " Allein mer Leefde, concert in het Terpkerkje in Urmond

Dit concert staat in het teken van de liefde. Het centrale punt ligt ook bij het lied, “Allein mer leefde”, dat is opgedragen aan mijn overleden partner. Een lied waar anderen ook hun troost mogen uit putten. Wetende dat de liefde altijd blijft voortbestaan. De liefde, daar ligt het zwaartepunt. De liefde voor het leven, de natuur en alles wat leeft. Bezongen in het dialect. Begeleid afwisselend met gitaar en piano. “Lang gewach”, het lied dat hoorbaar en voelbaar maakt, dat het nooit te laat is om nog verliefd te worden op een partner en het leven aan zich. Want juist als je het niet verwacht, gebeurd er iets moois dat je leven een hele andere wending geeft. Nog een greep uit de nieuwe liedjes, “ Tusje de Wolke” . De stille tekenen van de ziel die blijft voortbestaan. Als dan opeens een veertje aan je voeten dwarrelt, ben jij dat dat? Ja er valt veel troost te vinden in muziek. Maar muziek beschrijft ook perfect vreugde momenten van hoe klein de overwinning dan ook. Gewoon het zijn in de natuur, zoals in, “Riek in ‘t geweune”. Ik verheug mij enorm om mijn nieuwste dialectliedjes met jullie te delen.

Aanvang om 20:00 uur en de entree een vrije gave.

Heuvelland vandaag was bij ons langs geweest voor een interview voor het programma Mozaïek. Ik werd geïnterviewd over een zeldzame spierstofwisselingsziekte, de ziekte van McArdle. De neuroloog van het Radboud in Nijmegen had mij gevraagd om afgelopen november met lotgenoten samen te gaan wandelen om meer aandacht en bekendheid te geven aan deze ziekte. We zaten toen midden in een verhuizing en nog gaan wandelen was even te veel voor me. Maar muziek maken, dat is voor mij altijd een redding geweest. Daarom vonden we het een goed idee om op deze manier bekendheid te geven aan deze aandoening. Zodat straks kinderen met McArdle sneller de diagnose gaan krijgen. En met de muziek kun je ook anderen inspireren om vooral je passie te volgen, zeker als je leeft met een beperking is het belangrijk om je te focussen op datgene dat wel wel mogelijk is.

Allein mer leefde, heb ik geschreven toen we hoorden dat mijn partner niet meer lang te leven had. Naar zijn wens heb ik dit lied ook gezongen tijdens de begrafenis. Toen mijn huidige partner dit lied hoorde zei hij, dit lied moet je naar buiten brengen. Ik hoop dat een ander hier troost en steun uit kan putten. Ik ben nu heel gelukkig met mijn huidige partner, maar dat betekent niet dat ik hem vergeten ben of nooit meer verdriet ervaar. Maar het leven gaat verder en het was ook zijn wens dat ik verder zou gaan. Ik wilde er niets van weten toen hij zei dat als ik iemand anders tegen zou komen, dat ik daar verder mee moest gaan. Ik was te jong om alleen te blijven, waren zijn woorden. Achteraf ben ik zo dankbaar voor deze woorden.

Ik draag dit lied op aan hem. In de video die ik bij dit lied gemaakt heb wordt dit duidelijk.

De kaars in het begin, die nog steeds voor hem brandt. Het hart van pyrite dat letterlijk op zijn hart heeft gelegen. Maya de witte poes voelde waar ik mee bezig was tijdens de video. De nacht na zijn overlijden kwam ze ‘s nachts bovenop mij zitten en begon ze heel hard te huilen. Ja, ook dieren rouwen. De schoenen symboliseren en versterken de tekst, het lege huis waarin je achterblijft, terwijl zijn achtergelaten spullen nog zijn energie uitademen. Het gordijn gaat dicht, een afsluiting, maar ook een nieuw begin. Maar de liefde blijft altijd aanwezig.

Toen kwam mijn huidige partner Roger in mijn leven en raad eens wie dit gearrangeerd heeft? Ik kende Roger van het straatmuzikantenfestival waar we beiden aan deelgenomen hebben. Roger won in 2015 en ik heb in 2017 gewonnen. Vorige zomer kwam ik hem weer tegen. We raakten in gesprek en ik had hem uitgenodigd om bij mij te komen eten. We zouden kijken of we muzikaal iets samen konden doen. Tijdens dat gesprek op straat was er al een vonk overgeslagen. Ik kon niet meer wachten tot die bewuste afspraak. Ik ging al een paar dagen eerder kijken hoe hij op het Onze Lieve Vrouweplein speelde. Daar speelt hij vaker met zijn draaiorgeltje. Hij zingt Limburgse liedjes, Franse chansons, maar ook mooie evergreens. Daar kwam een ouder vrouwtje naar ons toe die in de tegenovergelegen appartementen woonde. Ze vroeg of we bij elkaar hoorden. Ik zei nee, maar mijn hart zei ja. Ze vroeg of wij koffie lusten. Ja, dat vonden we een goed idee. En ze ging naar huis en maakte koffie voor ons. Ze kwam met twee mokken koffie op een hartvormig dienblad terug en zette deze voor ons neer. We dronken de koffie en Roger ging weer verder met zingen. Hij zong, You raise me up, en ik barstte in tranen uit. Het vrouwtje troostte mij en zei, “ ik wil jou iets geven”. Ze gaf me de mok waar ik koffie uit had gedronken. Een mok met rozen en op de achterkant een vlinder. Dezelfde vlinder die ik ook op mijn arm heb laten tatoeëren. Deze vlinder symboliseert mijn overleden zoontje Daniel. Naast die vlinder staan drie rozen, deze staan voor mijn drie kinderen. Ik liet haar de tattoo zien en vertelde over mijn kinderen. Ze wendde zich naar Roger en zei, “ mooie ogen hé”. Dit waren de exacte woorden die mijn overleden partner tot bijna vervelens toe zei tegen mij, “ mooie ogen”. En toen wist ik het zeker, Roger was niet zomaar in mijn leven gekomen. En het oudere vrouwtje, hebben we nooit meer gezien.

Begin dit jaar zijn Roger en ik getrouwd. Het was voor ons een logische stap nadat we zijn gaan samenwonen. We genieten van elkaar, van de liefde en van het leven. En ik weet dat mijn overleden partner dit zo gewild heeft. Hij komt soms nog langs en dan weet ik, alles is goed zoals het is.