Stilte en de verbinding

Scroll down for the English version.

Stilte zet tot nadenken, maar als je dan bent gestopt met denken, omdat denken zo moe maakt. Omdat denken je zo vaak laat twijfelen. Terwijl je innerlijke het allang weet. Maar je luistert alleen als het stil is. Dan pas kan jouw ziel fluisteren, wat je onderbewuste al wist. Twijfel verdwijnt. Totdat we weer terugkomen in de externe wereld en het denken weer wordt aangezwengeld. De valkuil is om weer het oude denksysteem te volgen. Een denksysteem dat oordeelt, waar stilte mag heersen. Hoe lang kunnen we in stilte verblijven, voordat we hier volledig aan onderdoor gaan? In deze stilte gebeurt heel veel. Valt veel op zijn plaats. In diepe meditaties stromen beelden binnen. Metaforisch, maar soms ook realistisch. Vragen worden beantwoord, angsten transformeren naar liefde. Het ware zijn, nooit gevonden op social media, dat meer een voedingsbodem is voor oordelen. Oordelen en vergelijken, vaak onbewust. Maar ook vergelijken is een verkapte vorm van oordelen en meestal veroordeel je jezelf. In stilte is de verbinding met het alles voelbaar, zijn we nooit meer alleen. De verbinding met onze geliefden. Geliefden in leven, maar ook geliefden die hun fysieke lijf verlaten hebben. Telepathisch vinden hier nog steeds gesprekken plaats. De mooie momenten met onze geliefden blijven als frequentie door de ether gaan en kunnen af en toe nog worden gevangen als herinnering. Dat terwijl alles in het gelijke moment gebeurd. Als alles tegelijkertijd plaatsvindt, in het hetzelfde moment. In alle werelden tegelijk, waarom nemen we dan nu deze wereld waar? En die andere wereld dan? Die zich nu ook manifesteert. In de stilte openen zich wegen. Alle wegen leiden wel en niet naar Rome. We zijn allemaal één, maar toch zijn we allemaal anders. Leiden alle wegen dan naar Rome, zoals het gezegde zegt? Gaan we allemaal dezelfde kant op? Soms raak je frequenties aan waar je niet wilt zijn. Het voelt zwaar en negatief. Je wilt hier meteen afstand van doen. De kunst is, om afstand te doen zonder te oordelen. Het te laten zoals het is en je koers te wijzigen, naar een weg die je verder brengt naar het zelf. Zelf is zo veel meer dan het zieltje dat in dit lichaam leeft en deze ervaring heeft in het hier en nu. We leven in zoveel werelden tegelijk. In een wereld waar we weer samen zijn met de geliefden die we zo missen. Alles kun je manifesteren, onze angsten beperken onze mogelijkheden, wordt er zo vaak geschreven, vertelt in diverse podcasts. Ik geloof dat de intentie vorm geeft aan de daadwerkelijke manifestatie. Daarom is het weten van het zelf zo belangrijk. Vanuit zelf kun je alleen de juiste intentie zetten. Dan zal zich ook jouw volledige potentieel manifesteren. Maar wat of wie ben je, zonder je lichaam? Zonder je rol als moeder, dochter, vriendin, of buur, de vrouw die gewoon langs passeert? Wie zijn wij? We zijn zo veel meer. Want als we in zoveel werelden tegelijk bestaan, hebben we vele lichamen, in vormen, waar we nu nog geen beeld van hebben. 

De ziel huist overal tegelijk. Een geliefde aan de andere zijde, kan bij jou zijn, maar tegelijkertijd ook bij jouw zus, moeder of dochter. Maar ook met de mensen die nu met jou in dit leven verblijven kun je je verbinden. Soms gebeurt het onbewust. Het moment dat iemand jou belt, terwijl je net deze persoon wilde bellen.  Als ik iemands energieveld raak, dan doe ik dit met liefde en respect. Soms gebeurt dit in een meditatie, omdat er iets duidelijk gemaakt wilt worden. Je krijgt dan andere aspecten van deze geliefden door die helderheid geven. Ik kijk er dan heen, alsof ik een film waarneem. In dat moment ben ik mij bewust dat ik nooit alleen was. Ook al zijn geliefden even niet in ons gezichtsveld. Want we zijn altijd verbonden. Maar wie zijn we dan?

Silence will draw you to the thinking pathway of your physical brain. But thinking from your brainwork will drain you. Then there is nothing else left for you than to let the thinking cloak slightly drop down from your shoulders. The silence will tell you what you already knew. A reminder of the connected part of you. Connected with the universe and way beyond. It is your soul whispering to you, it is the part of the soul that you left outside your body, to eventually guide you home. All doubt will melt away as snow on a sunny sky, while all the daffodils smile upon you when you take a walk through the daily life matters. But your daily life smashed all the doubt back on you. You got trapped in your old thinking habit. I way of the thinking part of you that was told to judge upon every situation. How long can we be in silence, without losing it and going into a mental breakdown? Or is this the way to find yourself? In the stillness of the silence, a lot is happening. Metaforic images passing your own private cinema where you can view the situation from within, without using your eyes, but only your spiritual being. You can ask every question, you will get all the answers. Don’t get trapped in the comparing mood. You are the most authentical form of yourself when you let go of all doubt that often is based on a comparing judgment on yourself. Let fear and anxiety transform to love and embrace this love. Social media is the biggest embush for your doubtful being. People always show their life on social media that even doesn’t come close to reality. They want to let us believe that their life is always blossoming. But what does it tell You? Why are you on social media looking for judging content? Do you really need this in your life? Get out of your chair and leave your phone on the flight mode, with it you fly to. Fly to your own freedom of your spirit mind, that tells you that life is already happening for you. Get into your walking shoes and out of the nasty pants that tries to ambush you with negative thoughts. When you're out of your home into the realm of the silence that nature brings you, you will be connected with everything and every living being on earth. You're even connected with loved ones who already passed over. They were always there, but in the noisy environment of daily life, you didn’t hear them. You can feel them floating around you. And warm you with their unconditional love. The passed loved ones are united with their soul, that makes them capable to be in different places at the same time, in a surrounding where time even doesn’t exist. But your existence is and will always be. Are we all heading in the same direction and do we have to? We can only mirror each other when we are a different kind of aspect of life being. So when we are reunited, we are all whole in one. We always were connected, but who are we?