Zonder woorden kwam ik te staan, toen mijn partner Ronald erg ziek werd. Beiden hebben we een zeldzame aandoening. We hebben voor elkaar gekozen in de meest onvoorwaardelijke vorm van liefde. Ik ben gevallen voor zijn mooie ziel. Dat zijn lichaam niet volledig functioneerde was bijzaak. Maar toen Ronald plots heel ziek werd, veranderde er iets me. Je weet dat het zielen leven zal blijven voortbestaan en dat we onvoorwaardelijk voor elkaar gekozen hebben. Liefde is meer dan alleen houden van in gunstige omstandigheden. Maar toch komt de angst voor verlies om de hoek kijken. Mooie herinneringen die je in je hart draagt worden afgewisseld met doemscenario's die in je hoofd leven. Ze lijken haast een eigen leven te leiden, deze doemscenario's. Nachten lang houden ze je wakker. Je probeert terug te treden naar het nu. Het moment te omarmen. Je bent er nog en we moeten van ieder moment genieten. Maar het moeten wordt vertaald naar het altijd fysiek aanwezig zijn. Dit is een onhaalbare zaak. Soms moet je even op adem komen, om er straks weer te zijn. Maar dat is zo moeilijk, want je weet niet hoe lang `samen` in fysieke vorm nog duurt. Je wilt geen minuut missen. Maar ook Ronald heeft rust nodig. We moeten gewoon op elkaar vertrouwen, dat we er altijd zijn. En vooral, dat onze zielen voor altijd zijn verbonden. We komen tenslotte uit dezelfde bron, waar we ook weer naar terug zullen keren. Ik trok mij terug en begon op de piano te improviseren. Zo ontstond, Without Words. Want onvoorwaardelijk liefhebben laat zich niet in woorden vangen. 

Liefs Bertien

Without Words,  Bertien van Oppen